البته این مسئله یک ریشه سیاسی داشت. رئیسی، رئیس‌جمهور فقید، در سال ۱۴۰۰ بعد از سکانداری دولت سیزدهم مورد نقد قرار گرفت که چرا برنامه مشخصی برای اداره کشور ارائه نمی‌دهد. در رقابتهای انتخاباتی سال ۱۴۰۰ اینطور عنوان شده بود که او هفت هزار صفحه برنامه برای اداره کشور دارد. اما بعد از آمدن به ریاست‌جمهوری نه این هفت هزار صفحه رو شد و نه بعد از آن دولت سیزدهم توانست یک برنامه به عنوان اولویت‌ها و نقشه راه رونمایی کند. این موضوع آنقدر مورد بحث و نقد بود که دولت رئیسی را بعد از یک مصوبه در مجلس وادار به جراحی اقتصادی کرد. این جراحی یا تحول اقتصادی که با حذف ارز ترجیحی آغاز شد و در ادامه به سمت مالیت‌ستانی و ایجاد درآمد پایدار حرکت کرد، موجب بروز نارضایتی‌های فراوانی در اقتشار کم‌درآمد شد. تحمیل تورم بالای ۵۰ درصد و کاهش قدرت خرید مردم باز هم یادآوری کرد که دولت سیزدهم چرا بدون برنامه دست به یک جراحی پر درد و عوارض زد. این تجربه در انتخابات اخیر ریاست‌جمهوری موجب شد بسیار از نامزدهای انتخاباتی بر اجرای برنامه هفتم و سیاست‌های کلی ابلاغی صحه بگذارند. در این میان مسعود پزشکیان یکی از کسانی است در این رقابت‌ها و بعد از آن، اینطور گفته که نیاز به هیچ برنامه خاصی ندارم و قوه مجره باید بتواند همه خواسته‌های مندرج در برنامه هفتم را اجرایی کند. این موضوع چنان داغ شد که رقبا هم بر اجرایی کردن رشد اقتصادی ۸ درصدی یا کاهش تورم از او سبقت می‌گرفتند.
اما اینکه در گفتمان یک دولت اجرای برنامه در اولویت باشد کافی است و امکان تحقق برنامه توسعه ایجاد خواهد شد؟ قطعا پاسخ منفی است و مولفه‌های اجرایی شدن آن با نقشه راه ترسیم شده باید در یک هماهنگی سیستمی شرایط را برای عمل به برنامه ایجاد کند.مهمترین برنامه‌ها بدون برنامه و نقشه راه در دولت‌ها به تحقق نمی‌رسند، چراکه دولت در یک فرایند طولانی مدت باید سیاست‌های اجرایی خود را با برنامه‌های بالادستی تطبیق دهد، وگرنه این موضوع در حد شعار و وعده باقی خواهد ماند. توصیه به آقای پزشکیان این است که در کوتاه‌ترین زمان ممکن، برنامه داخلی دولت برای رسیدن به هدف‌های کلان تذوین شود و این برنامه نقشه راه دولت برای رسیدن به رشد ۸ درصدی و تورم تک رقمی یا پیش‌بینی‌های دیگر قرار گیرد. در غیر این صورت رفتار سلیقه‌ای بر اساس گرایش‌های اقتصادی در بدنه دولت امکان هرگونه تغییر و بهبود اقتصادی را از میان خواهد برد و دولت را ناگزیر خواهد کرد مانند گذشته به شوک درمانی و تصمیم‌های خلق‌الساعه روی بیاورد. هر چند تیم اقتصادی کابینه هنوز در مرحله رای اعتماد مجلس قرار دارد، اما مشاوران و معاونان دولتی می‌توانند زمینه‌های برنامه‌ریزی را مهیا کنند. فرصت برای جبران مشکلات کوتاه است.
جعفر رضایی- مدیرمسئول
