این دو نگاه در ذات خود چندان دور از منطق نیست. به رغم اینکه هر دو نگاه فصل مشترکی در توجه به محرومان دارند، اما شیوه‌ها و نگرش‌های آنان در حرکت با یکدیگر تفاوت‌های ماهوی بسیار دارد. مسعود پزشکیان برآیند دیدگاهی نزدیک به میانه‌روها و اصلاح‌طلبان را در اداره کشور می‌پسندد، نگاهی که کارنامه دولت اصلاحات تکیه‌گاه قابل دفاعی برای آن می‌سازد، اما در سوی مقابل سعید جلیلی قرار گرفته که با نگاهی مشابه اجمدی‌نژاد در دوره اول ریاست‌جمهوری‌اش، تحریم‌های موجود را چندان قابل توجه نمی‌داند، چراکه توان داخلی را برای بهبود کافی فرض می‌کند. این نگاه که برجام را نقد می‌کند، جایگزین مهمی برای ارتباط با دنیا و گشایش‌های اقتصادی و سیاسی ارائه نمی‌دهد، اما مدعی است که در دولت سایه‌ای که تشکیل داده، همه گزینه‌های حکمرانی متناسب را طراحی کرده . با این وجود مردم هستند که باید در نهایت تصمیم بگیرند و انتخاب کنند. اما آنچه که باید متذکر شد اینکه شرایط اقتصادی کشور در حال حاضر اجازه آزمون و خطا را از ما گرفته و فرصت‌های برای تغییر روش‌ها و رسیدگی به کمبودهای موجود چندان نیست. نگاهی گذرا به ناترازی‌های کشور نشان می‌دهد وضعیت مناسبی نداریم. آنگونه که مسئولان گفته‌اند برای رفع ناترازی‌ها به حدود ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در سال‌های آینده نیاز داریم. از ناحیه فرار سرمایه‌ها طی ۱۲ سال ۱۳۷ میلیارد دلار از ایران خارج شده که بازگشت نداشته است. در همین حال شرایط زندگی محروم‌ترین بخش‌های اجتماعی با نوسانات زیادی رو به روست و تنگناهای معیشتی در قشر کارگر و کارمند که حقوق ثابت دریافت می‌کنند به نقطه‌ای رسیده که هرگونه التهاب در سیاست خارجی و داخلی می‌تواند به نابسامانی زندگی آنها دامن بزند. بنابراین برای رسیدن به یک فصل مشترک در خاستگاه اداره و مدیریت کشور رای دادن به مثابه یک انتخاب مهم در مسیر آینده است. اگر بگوییم مشارکت به عنوان یک امر ضروری در سیاست همیشه مورد توجه بوده، این‌بار نقش کلیدی‌تری دارد. در چهاردهمین دوره ریاست‌جمهوری بعد از حادثه بالگرد رئیس‌جمهور فقید، مردم باید با منطق و عقلانیت و به دور از حاشیه‌های سیاسی ساخته شده از سوی گروه‌ها و جناح‌ها تصمیم بگیرند کدام مسیر را برای مدیریت کلان قوه اجرایی می‌پسندند؛ دیدگاهی که بن‌بست‌های سیاسی موجود ادامه مسیر می‌دهد یا نگاهی که می‌خواهد با گشایش‌های سیاسی و اقتصادی راه را برای حضور مردم و سرمایه‌گذاری بخش خصوصی هموار کند. این دو دیدگاه مرزهای روشنی با یکدیگر دارند، مرزهایی که هر کدام در آزمون و خطای مدیریت گذشته، الگوهای قابل قیاس را به تصویر کشیده‌اند. مناظره دیروز و امروز ابعاد جدیدی را از این دیدگاه‌ها پیش‌روی مردم ایران خواهد گذاشت، اما مشارکت سیاسی برای گزینش قطعی و استقرار دیدگاه مورد پسند مردم یک ضرورت است.
حمیدمیرزاپی نژاد (صاحب امتیاز)
